ហេតុអ្វីបានជា សត្វនាគ ស្អប់សត្វគ្រុឌម្លេះ?
ប្រវត្តិគ្រុឌស្អប់នាគ
ដកស្រង់ពីខ្សែររឿង រាមាយាណៈ ប្រវត្តិសត្វគ្រុឌ សត្វគ្រុឌមានប្រវត្តិតាំងពីយូរលង់មកហើយ ដែលសត្វនេះមានពាក់ព័ន្ធ នៅក្នុងទេវកថានៃព្រហ្មញ្ញសាសនា។ សត្វគ្រុឌនេះដែរ ក៏ត្រូវបានគេចាត់ ទុកដូចជាសត្វអច្ឆរិយៈផ្សេងៗទៀត ដែលខ្មែរបុរាណបានឲ្យតម្លៃ តាំងពី ប្រមាណជាង ២ ០០០ឆ្នាំមកហើយ។ នៅក្នុងទេវកថាឥណ្ឌា មានសត្វជា ច្រើនត្រូវបានចាត់ទុកថាជាទេព ឬក៏ជាពាក់កណ្តាលទេព ឧទាហរណ៍ដូច ពស់ ឬនាគ អណ្តើក ខ្លាឃ្មុំ ស្វា គោ ដំរី ក្ងោក ខ្លាជាដើម។ ដូចគ្នានេះដែរ សត្វគ្រុឌ ក៏មានតួនាទីសំខាន់ក្នុងទេវកថាឥណ្ឌា ហើយត្រូវបានគេ ចាត់ ទុកថា បក្សីរាជា។
សត្វគ្រុឌ គឺជាយានជំនិះរបស់ព្រះវិស្ណុ ហើយសត្រូវ សួរពូជរបស់គ្រុឌគឺសត្វនាគ។ នៅឥណ្ឌាមានពិធីបុណ្យគោរពបូជា ដល់ គ្រុឌដែលតែងតែប្រារព្ធធ្វើឡើងនៅថ្ងៃ៥ កើត ខែស្រាពណ៍រៀងរាល់ឆ្នាំ។
រឿងនិទានទាក់ទងនឹងគ្រុឌ មហាឥស្សី កស្សបៈ មានភរិយាពីររូបគឺនាងកាឌ្រុ និងនាងវីនីតា។
នាងកាឌ្រុបានផ្តល់កំណើតកូនជាសត្វពស់មានចំនួនរាប់សិបពាន់ក្បាល ហើយត្រូវបានចាត់ទុកថាបុព្វការីនៃសត្វពស់នៅលើផែនដីនេះ។ ចំណែក ឯនាងវីនីតាបានផ្តល់កំណើតឲ្យសត្វគ្រុឌដ៏មានអំណាចឬទ្ធានុភាព។ ថ្ងៃមួយនាងកាឌ្រុ និងនាងវីនីតា បានលេងល្បែងភ្នាល់គ្នាដោយទាយ ពណ៌កន្ទុយសេះក្បាល៧អាចហោះបានដែលកើតចេញពីការកូរសមុទ្រ ទឹកដោះ។
នាងកាឌ្រុបានទាយថាកន្ទុយសេះមានពណ៌ខ្មៅ រីឯនាងវីនីតា ថាពណ៌ស។ ពួកគេបានភ្នាល់គ្នាថានរណាក៏ដោយឲ្យតែចាញ់ គឺត្រូវតែ បម្រើអ្នកឈ្នះ។ នាងកាឌ្រុបានប្រើល្បិចបោកប្រាស់នាងវីនីតាដោយប្រើ ឲ្យកូនរបស់ខ្លួនដែលជាសត្វនាគក្លែងខ្លួនធ្វើជាកន្ទុយសេះ។ ដូច្នេះហើយ នាងវីនីតាត្រូវបម្រើនាងកាឌ្រុ និងកូន។ នាងកាឌ្រុ បានធ្វើបាបនាង វីនីតាយ៉ាងខ្លាំងក្លា។
ប៉ុន្តែក្រោយមកពពួកនាគថានឹងយល់ព្រមដោះលែងគ្រុឌ និងម្តាយ ប្រសិនជាគ្រុឌអាចទៅយកទឹកអម្រឹតរបស់ព្រះឥន្ទបាន។ គ្រុឌបាន ប្រឹងប្រែងយ៉ាងខ្លាំង ហើយទីបំផុតទទួលបានទឹកអម្រឹត ហើយបានរំ ដោះខ្លួន និងម្តាយពីទាសភាពរបស់នាគ និងនាងកាឌ្រុ។ ក្រោយមកគ្រុឌ និងម្តាយបានដឹងពីល្បិចនេះ ហើយបានដាក់បណ្តាសាដល់នាង កាឌ្ រុថារាល់កូនរបស់នាងកាឌ្រុទាំងអស់គឺត្រូវតែក្លាយទៅជាចំណីរបស់កូន ខ្លួន។
និយាយកាលដែលគ្រុឌទៅលួចយកទឹកអម្រឹតពីព្រះឥន្ទ គ្រុឌបាន សំដែងឬទ្ធីចេស្តារយ៉ាងអស្ចារ្យ និងមានភាពស្មោះត្រង់ រហូតបាន ដឹង ដល់ព្រះវិស្ណុ ហើយព្រះវិស្ណុបានផ្តល់ពរជ័យ ព្រមទាំងយកគ្រុឌធ្វើ ជាយានជំនិះរបស់ព្រះអង្គ។ អនុភាពហោះហើររបស់គ្រុឌគឺលឿនជារន្ទះ ហើយកំលាំងខ្យល់ពីស្លាបរបស់គ្រុឌគឺខ្លាំងលើព្យុះសង្ឃរានានា។ ព្រះឥន្ទបានមកស្កាត់ផ្លូវគ្រុឌ ប៉ុន្តែអ្នកទាំងពីរមិនប្រយុទ្ធគ្នានោះទេ ដោយ គ្រុឌសន្យាថានឹងប្រគល់ទឹកអម្រឹតដល់ព្រះឥន្ទវិញ ក្រោយពេល ប្រគល់ឲ្យនាគហើយនោះ ហើយព្រះឥន្ទសន្យាថានឹងធ្វើឲ្យបណ្តាសា របស់គ្រុឌ និងម្តាយក្លាយជាការពិត។
នៅពេលយកទឹកអម្រឹតមកដល់ មុខនាគហើយនោះ គ្រុឌបានប្រើល្បិចប្រាប់ដល់នាគថាចាំបាច់ ត្រូវធ្វើពិធី សិនមុនពេលផឹកទឹកអម្រឹតនេះ ហើយនៅពេលដែលពួកនាគកំពុងធ្វើ ពិធីនោះព្រះឥន្ទបានមកយកទឹកអម្រឹតទៅវិញតែកំពប់ទឹកខ្លះនៅលើស្មៅ។
នៅពេលដែលឃើញទឹកកំពប់នៅលើស្មៅហើយ ពួកនាគទាំងឡាយខំ ប្រឹងលិទ្ធទឹកអម្រិតទាំងនោះរហូតដល់អណ្តាតប្រេះជាពីរដោយសារស្មៅ រហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះ ព្រះវិស្ណុបានផ្តល់វេហារទាំងមូលជាទីលំនៅរបស់គ្រុឌ ហើយរៀបការគ្រុឌ ជាមួយនាងឧណាតី។ គ្រុឌនិងនាងឧណាតីមានកូនពីរនាក់គឺសម្ប៉ាទិ និងជតាយុ ដែលកូនទាំងពីរនេះមានតួនាទីផងដែរនៅ ក្នុងរឿង រាមាយាណៈ។
ដកស្រង់ពីខ្សែររឿង មហាភារតៈយុទ្ធ ក្នុងរឿងទេវកថាមួយតំណាល ថា គ្រុឌ គឺជាមនុស្សដែលមានក្បាលជាបក្សី ក្រុម គ្រឌ មួយចំនួនមានអំណាចវេទមន្តនៃការក្រលាខ្លួនទៅជាមនុស្សនៅពេលដែលពួកគេមានបំណង ចង់មានទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្ស។លំនៅដ្ឋានរបស់ពួកគ្រុឌ គឺមាននៅក្នុងព្រៃនៃ simbalī ឬដើមឈើសូត្រ-កប្បាស។
នៅថ្ងៃមួយ ស្ដេច គ្រុឌ មានស្នេហាជាមួយនឹងស្ត្រីមនុស្សលោក តំណាលគ្នា ទៅនិង ស្ដេចនាគ ដែលមានអំណាចវេទមន្តនៃការក្រលាខ្លួនទៅជាមនុស្សដូចគ្នា។ គួបផ្សំនិងការប្រណាំងប្រជែងក្នុងរឿងនេះ ស្ដេច គ្រុឌបានប្រកាសសង្គ្រាមប្រយុទ្ធនិង ស្ដេចនាគ យ៉ាងខ្លាំងក្លា តែភាព ឆ្លាតវៃរបស់ស្ដេចនាគបានធ្វើឲ្យសង្គ្រាមមួយនេះ មិនអាចដឹងចាញ់ឈ្នះ។
ក្រោយមក មានក្រុម តាបស ការ៉ាប៊ី ដែលគាំទ្រ ពួកគ្រុឌ បានបង្ហើបឱ្យដឹងដោយសារសម្ងាត់ទៅពួកគ្រុឌ ដែលបានបង្រៀនពួកគ្រុឌពីរបៀបដើម្បីចាប់យកស្ដេចភុជង្គនាគ ដោយកន្ទុយហើយបង្ខំឱ្យក្អួតចេញនៅដុំថ្មភ្លើងនោះ ធ្វើឲ្យពួកនាគ ហត់នឿយ និង អស់អំណាចនៃដុំភ្លើងនោះ ពួកគ្រុឌ បានចាប់ក្បាល ពួកនាគ និង សម្លាប់ចោល ។
ក្រោយ ពីពួកនាគដឹងខ្លួនថាមិនអាចប្រយុទ្ធឈ្នះ ពួកគ្រុឌ ពួកនាគ ក៏ទៅ សុំឲ្យមានការជួយ ពី ព្រះវិស្ណុ ព្រះ វិស្ណុ ក៏ស្នើឲ្យមានការផ្អាកប្រយុទ្ធ និង ព្រមព្រៀងរវាង ស្ដេច គ្រុឌ និង ស្ដេច ភុជង្គនាគ ។
ក្រោយមក ព្រះវិស្ណុ សន្យាថា និងឲ្យមនុស្សលោក ដាក់ ស្ដេចគ្រុឌ នៅក្នុងស្ថានភាពល្អគ្មានគូប្រៀបមួយ គឺ នៅតាមផ្នែកខាងលើសសរស្តម្ភ នៃ ដំណាក់ ឬ ព្រះវិហារ ឬ នៅពីលើលំនៅដ្ឋាន ទោះជាយ៉ាងណា ព្រះ វិស្ណុះ ក៏ ចង់ឲ្យស្ដេច គ្រុឌ ធ្វើជាយាន្តជំនិះ ក្នុងការព្រមព្រៀងនេះ។
ចុង ក្រោយ ពួកគ្រុឌ ស្ថិតក្នុងចំណោមដែលត្រូវបានតែងតាំងដោយ Śakraដើម្បីការពារភ្នំ ព្រះសុមេរុ និងលំហ ពីការវាយប្រហាររបស់ពួកអសុរា។ ចំនែក ស្ដេចនាគ ត្រូវបានព្រមព្រៀង ដើម្បីបង្អុលទឹកភ្លៀងដល់មនុស្សលោក ។ ចែករំលែកដោយប្អូន Chetra Sky
ប្រជាជនខ្មែរទាំងនៅទីក្រុង ក៏ដូចជានៅជនបទតែងតែមានជំនឿយ៉ាងមុតមាំជាមួយនាគ។ ក្នុងមនោរម្មណ៍របស់ពួកគេ តែងគិតថា សត្វប្រភេទនេះមានឥទ្ធិពលមហិទ្ធឫទ្ធិយ៉ាងខ្លាំងក្លាទាក់ទងជាមួយជីវភាពរស់នៅ ក៏ដូចជាផ្នែកស្មារតី។ ប្រជាជនខ្មែរជឿថា សត្វប្រភេទនេះ រស់នៅពិភពមួយដែលឈ្មោះថា ឋានភុជង្គនាគនៅឯបាតសមុទ្រដ៏ជ្រៅ ហើយអាចចេះប្រែក្រឡាជាមនុស្ស និងអាចរស់នៅក្នុងទឹកផង លើគោកផងដែរ។
យោងតាមកំណត់ត្រារបស់ជនជាតិចិនម្នាក់លោក កាំង ថៃ ដែលបានធ្វើដំណើរមកដល់ប្រទេសខ្មែរសម័យនគរភ្នំ ពាក់កណ្ដាលសតវត្សរ៍ទី៣បង្ហាញថា នៅសម័យនោះខ្មែរច្រើនរស់នៅតាមសណ្ដនៃទន្លេមេគង្គភាគខាងក្រោម និងនៅក្នុងដែនដីសណ្ដនៃទន្លេនេះ គឺមានជំនឿទៅលើសត្វនាគ។ ខ្មែរជឿថា បុព្វបុរសដូនតារបស់ខ្លួនមានអំបូរមកពីពូជនាគរស់នៅតាំងពីយូរយាណាស់មកហើយ។ ឯកសារបន្ថែមថា កាលពី៥០ឆ្នាំនៃគ្រិស្ដសករាជមានជនជាតិឥណ្ឌាម្នាក់ឈ្មោះហ៊ុន ទៀនបានមកដល់អាណាចក្រភ្នំហើយក៏បានពើបប្រទះសង្រ្គាមជាមួយប្រះនាង លីវ យី ដែលជាម្ចាស់ប្រទេស កាលនោះព្រះនាងបាននាំទ័ពចុះទៅធ្វើសង្រ្គាមជាមួយ ហ៊ុន ទៀន តាមសំពៅ។
លោកសាស្រ្តចារ្យបណ្ឌិត អាំង ជូលាន បានមានប្រសាសន៍នៅក្នុងបទសម្ភាសន៍ជាមួយវិទ្យុអាស៊ីសេរីថា ស្ដេចនាគដែលជាបិតាព្រះនាងនាគ ខ្លាចមុខព្រហ្មណាស់ ហើយថែមទាំងហាមព្រះថោងដែលជាបុត្រសុណិសាមិនឲ្យសង់ប្រាសាទដែលមានមុខព្រហ្មណ៍ទៀតផង។
ក្នុងសៀវភៅទំនៀមទម្លាប់ខ្មែរ បានបញ្ជាក់ថាខ្មែរមានជំនឿ ថានាគគឺជាម្ចាស់ទឹកដី។ ហេតុដូច្នេះហើយ បានជាប្រជាជនខ្មែរ មុនចាប់ផ្ដើមសាងសង់អ្វីមួយ គេនិយមធ្វើពិធីសែនព្រេនសុំការអនុញ្ញាតពីម្ចាស់ទឹកដី ដែលហៅឈ្មោះថា ពិធីសែនក្រុងពាលី ដែលន័យដើម គឺការគោរពដល់ស្ដេចនាគនោះឯង។ សត្វនាគនេះ គឺជាសត្វដែលតំណាងឲ្យសភាវៈល្អ។ នៅក្នុងលទ្ធិព្រហ្មញ្ញសាសនា រឿងកូរសមុទ្រទឹកដោះ។ ដើម្បីការថែរក្សាទេវតា និងមនុស្សលោកនេះ មាននាគមួយឈឈ្មោះថា នាគវ៉ាសុគិ បានស្មគ្រចិត្តប្រគល់ខ្លួនឲ្យពួកសុរា និងពួកអសុរៈចាប់ធ្វើជាខ្សែព្រ័ត្រនៅក្នុងបេសកកម្មកូរសមុទ្រទឹកដោះស្វែងរកទឹកអម្រឹត។
នៅក្នុងគម្ពីរធម្មបទព្រះពុទ្ធសាសនាវិញ គេឃើញថា នាគមួយឈ្មោះមុជ្ជលិន្ទ ដែលក្បាលដល់ទៅ៧ក៏បានចេញទៅធ្វើជាក្បាំងការពារប្រក់ពីលើព្រះពុទ្ធដែលព្រះអង្គកំពុងធ្វើសមាធិ។
លោកសាស្រ្តាចារ្យបណ្ឌិត អាំង ជូលាន មានប្រសាសន៍ថា បុព្វបុរសខ្មែរបានឆ្លាក់រូបនាគជាក្បូរក្បាច់រចនាផ្សេងៗ ពិសេសនៅក្នងសំណង់ប្រាសាទបុរាណខ្មែរ ជាបង្កាន់ដៃស្ពាន ឬផ្លូវចូលទៅកាន់ប្រាសាទក៏ព្រោះតែនាគនេះតំណាងឲ្យឥន្ទធនូផង តំណាងឲ្យទឹក ហើយក៏ជាស្ពានសម្រាប់ចម្លងមនុស្ស
រំលងពីឋានមួយទៅឋានមួយទៀត។
ដោយឡែកលោក ជីវ តាក្វាន់ ដែលបានមកដល់ទឹកដីខ្មែរអំឡុងសតវត្សទី២ ឬទី៣នោះក៏បានសរសេរថា ស្រុកខ្មែរមាននាគជើង៤មួយប្រភេទយ៉ាងចម្លែក តែឥតមានស្នែងទេ។ ម្យ៉ាងទៀត លោកបានពិពណ៌នាថា ព្រះដំណាក់ ផ្ទះនាម៉ឺនមន្រ្តី និងផ្ទះអ្នកមាន អ្នកស្រុកទាំងអស់សុទ្ធតែបែរមុខទៅទិសខាងកើត។ នៅលើប្រាសាទមាសដែលស្ដេចផ្ទុំ អ្នកស្រុកខ្មែរមានជំនឿថា មានបិសាចមួយមានរូបពស់ក្បាល៩ ដែលបិសាចនោះជាព្រះភូមិថែតរក្សាព្រះនគរ។ ក្នុងន័យនេះ លោកចង់បង្ហាញថា ពស់ក្បាល៩នោះជានាគ ព្រោះនាគខ្មែរមានខ្លួនជាពស់ ចំណែកនាគចិនមានជើង ក្បាលតូច ហើយអត់មានបើកពពាដូចនាគខ្មែរដែរ។
ក្នុងន័យខាងលើ មានន័យថា ខ្មែរនៅសម័យនោះមានជំនឿយ៉ាងមុតមាំទៅលើសត្វនាគ ដែលចាត់ទុកនាគជាអ្នកដែលថែរក្សា ការពារដោយប្រយ័ត្នចំពោះសន្ដិសុខព្រះរាជា។ សេចក្ដីពន្យល់បន្ថែមថា នាគដែលថែរក្សាព្រះរាជាគឺអាចតំណែងខ្លួនជាមនុស្សស្រីស្អាតមកកំដរក្សត្រ ដែលសូម្បីតែអគ្គមហេសី ឬស្នំឯកក៏មិនហ៊ានទៅក្បែរដែរ។
ក្នុងសៀវភៅមគ្គុទេសន៍នគរ ភិក្ខុប៉ាង ខាត់ បានបញ្ជាក់ថា ជុំវិញប្រាសាទ និងតួប្រាសាទអង្គរវត្តដែលបុព្វបុរសខ្មែរកសាងឡើង គឺជាតំណាងឲ្យឋានរបស់អាទិទេពគង់នៅ។ ដើម្បីចូលទៅដល់តួប្រាសាទអង្គរវត្ត ដែលតំណាងឲ្យភ្នំព្រះសុមេរុគេត្រូវឆ្លងទឹកសមុទ្រដែលព័ទ្ធជុំវិញភ្នំព្រះសុមេរុនោះ។ ដូច្នេះសំណង់នេះ ត្រូវបានបុព្វបុរសខ្មែរសង់ជារូបនាគឡើង ហើយនាគនោះគឺ
ជានាគក្បាល៧ ដែលជាសត្វដ៏សក្ដិសិទ្ធនាំមនុស្សឲ្យទៅជួបជាមួយអាទិទេព។
ចំណែកក្នុងសៀវភៅហោរាសាស្រ្ត និងប្រពៃណីទំនៀមទម្លាប់ខ្មែរ របស់ក្រសួងធម្មការ និងសាសនាបានសរសេរថា មនុស្សកើតឆ្នាំរោង(នាគ) ជាមនុស្សដែលមាននិស្ស័យ និងជោគសំណាងល្អ ហើយមានសេចក្ដីសុខកាយសប្បាយចិត្ត មានចៅហ្វាយនាយចិញ្ចឹមបីបាច់ថែរក្សា នឹងបានទៅជាមនុស្សមានចិត្តបុណ្យ ចូលចិត្តជួយអ្នកដទៃ។ ពិសេសមនុស្សនេះ អាចតាំងខ្លួនឯងឲ្យធំដុំបាន ហើយយូរៗម្ដងនឹងមានលាភធំហូរចូល។ មនុស្សប្រភេទនេះ ជាមនុស្សដែលមានព្រះកេតុថែរក្សាអារិសត្រូវ មិនអាចប៉ុនប៉ងពាធាបានឡើយ៕
Recent News
