បើត្រលប់ទៅកាន់ទសវត្សរ៍ឆ្នាំ៨០ និង៩០ ការផ្សព្វផ្សាយ ឬផ្ទាំងប៉ាណូពាណិជ្ជកម្មនានាផ្សេងៗ គឺសុទ្ធជាស្នាដៃគំនូរគូរដោយដៃទាំងអស់ ព្រោះតែបច្ចេកទេសសម័យនោះមិនមានកំព្យូទ័រ ឬបច្ចេកវិទ្យាជឿនលឿននោះឡើយ។
តែដោយហេតុតែចូលដល់សម័យកាន់តែទំនើប បច្ចេកទេសនានាកាន់តែជឿនលឿន និងងាយស្រួល ការគូរគំនូរដោយដៃផ្សេងៗក៏លែងត្រូវបានគេត្រូវការតទៅទៀត ប៉ុន្តែមិននឹកស្មានថាមិនមានការគាំទ្រតទៅទៀត ជាងគំនូរល្បីជំនាន់មុននៅតែបន្តប្រកបរបរនេះបន្តទៀតយ៉ាងគួរឱ្យសរសើរ ដោយការប្តូរមកសរសេរសាររំលែកទុក្ខលើផ្កាកាន់ទុក្ខ និងការគូរគំនូរ ឬសរសេរអក្សរផ្សេងៗតាមការចង់បានអតិថិជនជាដើម។
នេះបើយោងតាមការបង្ហោះរបស់គណនីហ្វេសប៊ុក ភួង តេងសុន បានសរសេររៀបរាប់ថា៖ « អ៊ុំប្រុសម្នាក់នេះគឺជាជាងគំនូរដ៏ល្បីល្បាញម្នាក់ក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ៨០ និង៩០។ គាត់ជាជាងគំនូរដែលគូររូបប៉ាណូ (Banner) រឿងកុន តាមរោងកុននានាក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ សរសេរអក្សរឆ្លាក់លើស្លាកពាណិជ្ជកម្មផ្សេងៗ ព័ត៌មានផ្សព្វផ្សាយ សារជូនពរ សាររំលែកទុក្ខ ។ល។ លើផ្ទាំងក្រណាត់ ឬផ្ទាំងក្រដាស។
ដោយសារបច្ចេកទេសនៃការបោះពុម្ពកាន់តែទំនើប ចំនេះជំនាញ ភាពប៉ីនប្រសព្វ និងទេពកោសល្យរបស់គាត់ស្ទើរតែគ្មាននរណាម្នាក់បានស្គាល់ ត្រូវបានបំភ្លេច និងបោះបង់។ ប៉ុន្តែដោយសារតែការស្រលាញ់ពេញចិត្តនូវចំនេះជំនាញរបស់ខ្លួន គាត់នៅតែបន្តធ្វើការងារនេះទោះបីមិនសូវមានការគាំទ្រយ៉ាងណាក៏ដោយ។
សព្វថ្ងៃគាត់មានកូនតុដ៏តូចមួយនៅខាងកើតផ្សារធំថ្មី មុំតូបលក់ផ្កា ចាំទទួលការងារដូចជាសរសេរសារជូនពរ ឬសាររំលែកទុក្ខ ដែលខាងអ្នកលក់ផ្កា ឬក៏អតិថិជនចាស់ៗប្រគល់អោយ។ កម្រៃដែលគាត់យកពីអតិថិជនគឺថោកស្ទើរតែមិនជឿ។ បើលោកអ្នកបានទៅកាន់ផ្សារធំថ្មី គួរចំណាយពេលត្រឹម៥ ទៅ ១០នាទី មើលការងាររបស់គាត់ លោកអ្នកនឹងកោតសរសើរជាក់ជាមិនខាន »៕