កុំឲ្យតែជឿគេថាជម្ងឺអូទីស៊ឹម កើតមកពីរឿងនេះរឿងនោះ តោះមកស្វែងយល់ពីជម្ងឺមួយនេះទាំងអស់គ្នា

អាការរោគនៃជំងឺអូទីស៊ឹម គឺជាបញ្ហារ៉ាំរ៉ៃដ៏ស្មុគស្មាញមួយដែលរួមបញ្ចូលការអន់ថយចុះនាក់ក្នុងទំនងសង្គម ជំនាញភាសា និងការអភិវឌ្ឍដែលរួមបញ្ចូលជាមួយអាកប្បកិរិយានិងការធ្វើសកម្មភាពដដែលៗ។ ដោយសារតែរោគសញ្ញាច្រើន លក្ខខ័ណ្ឌនេះឥឡូវត្រូវបានគេហៅថាជំងឺ អូទីស៊ឹមវិសាលគម autism spectrum disorder (ASD)។ វាគ្របដណ្តប់វិសាលភាពធំនៃរោគសញ្ញាជំនាញ និងកម្រិតនៃការចុះខ្សោយ។ ASD មានភាពធ្ងន់ធ្ងរពីភាពពិការតិចតួច ដល់ពិការភាពធ្ងន់ធ្ងរ ដែលតម្រូវឱ្យមានការថែទាំជាចាំបាច់។

កុមារដែលមានជម្ងឺអូទីស៊ឹម គឺមានបញ្ហាក្នុងការទំនាក់ទំនងរបស់កុមារ។ ពួកគេមានបញ្ហាក្នុងការស្វែងយល់ពីអ្វីដែលអ្នកដទៃគិត និងអ្នកដទៃមានអារម្មណ៍។ នេះធ្វើឱ្យពួកគេពិបាកបញ្ចេញមតិដោយប្រើពាក្យសំដី ឬតាមរយៈកាយវិការ ការបញ្ចេញទឹកមុខ និងការប៉ះពាល់។

កុមារដែលមានជម្ងឺ អូទីស៊ឹម ប្រភេទ ASD ដែលងាយទទួលរងការឈឺចាប់ផ្នែកផ្លូវចិត្តអាចមានបញ្ហាយ៉ាងខ្លាំង ជួនកាលសូម្បីតែដោយសំឡេង ការប៉ះ ក្លិន ឬសកម្មភាពដែលហាក់ដូចជាធម្មតាចំពោះអ្នកដទៃ។

កុមារដែលកើតជម្ងឺអូទីស៊ឹម អាចមានចលនារាងកាយដូចជាការរញ្ជួយ កន្ត្រាក់ ឬលោត។ ពួកគេអាចមានការឆ្លើយតបមិនធម្មតា ចំពោះមនុស្សដទៃ ការភ្ជាប់ទៅនឹងវត្ថុ ការផ្លាស់ប្តូរទម្លាប់របស់ពួកគេ ឬអាកប្បកិរិយាដែលធ្វើឱ្យប៉ះពាល់ដល់ពួកគេ។ ជួនកាលពួកគេហាក់ដូចជាមិនចាប់អារម្មណ៍ចំពោះមនុស្សដទៃ វត្ថុ ឬសកម្មភាពនៅជុំវិញខ្លួន។ កុមារខ្លះដែលមានជំងឺអូទីស៊ឹមក៏អាចវិវត្តទៅជាប្រកាច់ផងដែរ។ ហើយក្នុងករណីខ្លះការប្រកាច់ទាំងនោះអាចនឹងមិនកើតឡើងរហូតដល់វ័យជំទង់ទេ។

មនុស្សមួយចំនួនដែលមានជំងឺអូទីស៊ឹម មានអាការៈខ្សោយក្នុងការយល់ដឹង។ ផ្ទុយទៅនឹងការថយចុះការយល់ដឹងធម្មតា ដែលត្រូវបានកត់សម្គាល់ដោយភាពយឺតយ៉ាវក្នុងការវិវឌ្ឍន៍ ដែលបានបង្ហាញពីការអភិវឌ្ឍជំនាញមិនស្មើគ្នា។ ពួកគេអាចមានបញ្ហាក្នុងផ្នែកមួយចំនួន ជាពិសេសសមត្ថភាពក្នុងការប្រាស្រ័យទាក់ទងទៅនឹងអ្នកដទៃ។

ប៉ុន្តែពួកគេប្រហែលជាមានជំនាញអភិវឌ្ឍមិនធម្មតានៅក្នុងផ្នែកផ្សេងទៀត ដូចជាការគូរ ការបង្កើតតន្ត្រី ការដោះស្រាយបញ្ហាគណិតវិទ្យា ឬការចងចាំ។ ចំពោះហេតុផលនេះពួកគេអាចនឹងធ្វើតេស្តសំរាប់ភាពវ័យឆ្លាតខ្ពស់ជាងកំរិតធម្មតា ប្រហែលជានៅក្នុងជួរមធ្យម ឬខ្ពស់ជាងមធ្យម លើការធ្វើតេស្តសំរាប់ភាពវ័យឆ្លាត។

រោគសញ្ញាអាចលេចឡើងក្នុងអំឡុងពេលអាយុបីឆ្នាំដំបូង។ កុមារខ្លះបង្ហាញសញ្ញាពីកំណើត កុមារខ្លះទៀតហាក់ដូចជាមានការលូតលាស់ជាធម្មតានៅពេលកើតដំបូង តែបង្ហាអាការៈភ្លាមៗទៅជារោគសញ្ញានៅពេលដែលពួកគេមានអាយុចាប់ពី 18 ដល់ 36ខែ។

ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏មានមនុស្សមួយចំនួនអាចនឹងមិនបង្ហាញរោគសញ្ញាទាល់តែសោះ។ ជម្ងឺអូទីសច្រើនកើតចំពោះក្មេងប្រុស ច្រើនជាងក្មេងស្រីបួនដង។ កំរិតជីវភាពរបស់គ្រួសារ របៀបនៃការរស់នៅ ឬកម្រិតអប់រំ គឺមិនបង្កឲ្យកុមារកើតជម្ងឺអូទីស៊ឹម នោះទេ។

អ្នកស្រាវជ្រាវភាគច្រើនគិតថាការរួមបញ្ចូលគ្នានៃហ្សែនអាចធ្វើឱ្យកុមារមានជម្ងឺអូទីស៊ឹម។ នៅពេលស្ត្រីមានផ្ទៃពោះប្រើប្រាស់ថ្នាំ ឬសារធាតុគីមីមួយចំនួនក៏មានទំនងអាចធ្វើឲ្យទារកមានជំងឺអូទីស៊ឹមផងដែរ។

កត្តាហានិភ័យទាំងនេះរួមមានការប្រើគ្រឿងស្រវឹង ស្ថានភាពមេតាប៉ូលីសមាតាដូចជាជំងឺទឹកនោមផ្អែម និងធាត់ និងការប្រើថ្នាំប្រឆាំង ការញ៉ាំអំឡុងពេលមានផ្ទៃពោះ។

ថ្វីបើយើងដឹងពីបុព្វហេតុនៃការកើតជំងឺអូទីស៊ឹមក៏ពិតមែន ក៏មិនមានភស្តុតាងណាមួយជាក់លាក់សំរាប់ទប់ស្កាត់កុំឲ្យមានជម្ងឺនេះកើតឡើងបានផងដែរ។

មូលហេតុពិតប្រាកដនៃការកកើតជំងឺអូទីស៊ឹមគឺមិនច្បាស់លាស់នោះទេ។ ការស្រាវជ្រាវបង្ហាញថាវាអាចកើតឡើងពីភាពមិនធម្មតានៅក្នុងផ្នែកខ្លះនៃខួរក្បាល ដែលបកប្រែពីការបញ្ចូលអារម្មណ៍ និងភាសាដំណើរការ។

អ្នកស្រាវជ្រាវមិនមានភ័ស្តុតាងបង្ហាញថាបរិស្ថានផ្លូវចិត្តរបស់កុមារ ដូចជាការថែទាំអ្នកដែលថែទាំកុមារ ធ្វើឱ្យកើតជំងឺអូទស៊ឹមនោះទេ។