តើធ្វើដូចម្តេច ដើម្បីបញ្ឈប់ការដេញតាមរក សុភមង្គល និង ចាប់ផ្ដើមរីករាយនឹងជីវិត ដែលមិនល្អឥតខ្ចោះ?
ខ្ញុំចង់រស់នៅ ក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ ដោយគ្មានស្រេស និង ការព្រួយបារម្ភ។ ខ្ញុំមិនចាំបាច់ជាអ្នកមាន ឬ ល្បីល្បាញ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់បានសុភមង្គល។ ~ អនាមិក
តើអ្នកធ្លាប់បានកំណត់គោលដៅមួយ ហើយបន្ទាប់មកឈ្លក់វង្វេងជាមួយវា ហេីយធ្វើឱ្យវាជាចំនុចកណ្តាលនៃជីវិតរបស់អ្នក និង រៀបចំអ្វីផ្សេងទៀតនៅជុំវិញនោះ? តើអ្នកគិតថា មានតែបន្ទាប់ពី អ្នកសម្រេចបានគោលដៅរបស់អ្នក អ្នកនឹងបានសម្រាកទាំងស្រុង និង មានសុភមង្គល?
ខ្ញុំបានគិតបែបនេះ ជាច្រើនដងពីមុន។
ពេញមួយជីវិតរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានវាស់សុភមង្គលរបស់ខ្ញុំ ដោយសមិទ្ធផលរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានជំរុញខ្លូនឯង ឱ្យទទួលបានពិន្ទុល្អនៅសាលារៀន បន្ទាប់មក ផ្តោតលើការ រកវិធី ទៅរៀនមហាវិទ្យាល័យល្អមួយ បន្ទាប់មកទទួលបានការងារ ដែលមានប្រាក់ឈ្នួលខ្ពស់។
ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បន្ទាប់ពីទទួលបានអ្វីៗទាំងអស់នេះក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនៅតែមិនសប្បាយចិត្តដែរ។ បន្ទាប់ពីទទួលបានវា មានអារម្មណ៍សាមញ្ញ មិនមែនជារឿងអស្ចារ្យដូចដែលខ្ញុំគិតនោះទេ។
ខ្ញុំបានស្តីបន្ទោស សមិទ្ធផលរបស់ខ្ញុំ ចំពោះការមិនពេញចិត្តរបស់ខ្ញុំ វាហាក់មិនគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ខ្ញុំ ដើម្បីឱ្យមានអារម្មណ៍សប្បាយរីករាយ។ ដូច្នេះខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំត្រូវធ្វើច្រើនទៀត។ ខ្ញុំបានរកឃើញគោលដៅថ្មី ហើយខ្ញុំបានធ្លាក់ចូលអន្ទាក់ម្តងទៀត។
ខ្ញុំតែងតែមានអ្វី ដែលត្រូវបន្ត ហើយខ្ញុំមិនអាច មានអារម្មណ៍សប្បាយ រហូតដល់ខ្ញុំសម្រេចបាន អ្វីគ្រប់យ៉ាង។
ខ្ញុំបានលះបង់អ្វីៗផ្សេងទៀត ក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីស្វែងរកគោលដៅទាំងនោះ។ លេសរបស់ខ្ញុំ គឺតែងតែ “ឥឡូវនេះខ្ញុំមិនអាចសម្រាកបានទេ, ខ្ញុំរវល់ធ្វើនេះ, ខ្ញុំនឹងសម្រាកបន្ទាប់ពីខ្ញុំសម្រេចវា, ខ្ញុំនឹងសម្រាក និង រីករាយជាមួយជីវិតរបស់ខ្ញុំ បន្ទាប់ពីខ្ញុំធ្វេីវាសំរេច”។
គោលដៅរបស់ខ្ញុំ តែងតែផ្លាស់ប្តូរ ពីរឿងមួយទៅរឿងមួយទៀត។ ហើយខ្ញុំមិនដែល មានពេលសំរាកទេ។ ខ្ញុំបានពន្យារជីវិតខ្ញុំទៅអនាគត។ ឥឡូវនេះមិនមែនជា ពេលល្អ ដើម្បីរីករាយនឹងជីវិតនៅឡើយទេ។
សូម្បីតែពេល ដែលខ្ញុំត្រូវចេញក្រៅ ជាមួយស្វាមីខ្ញុំ សំរាប់រាត្រីស្នេហា ខ្ញុំពិតជា មិនអាចរីករាយជាមួយ ពេលវេលារបស់ខ្ញុំទេ។ អារម្មណ៍នៃការ មានកំហុស គឺ តែងតែតាមលងខ្ញុំ និង បន្ទោសខ្ញុំចំពោះ ការលះបង់ការងាររបស់ខ្ញុំ ដេីម្បី សំរាក់ និង ខ្ជិល។
នៅពេលដែល ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ធុញទ្រាន់ ហើយអស់កម្លាំង បានធ្វើឱ្យ កំហុសនោះ រសាត់ទៅឆ្ងាយ។
នោះជាពេលដែលខ្ញុំដឹងថា រឿងដែលខ្ញុំធ្វេី គឺ មិនត្រឹមត្រូវ។
បញ្ហាក្នុងការ វាស់សុភមង្គលរបស់អ្នក ដោយភាពជោគជ័យរបស់អ្នក
នៅក្នុងពីរថ្ងៃបន្ទាប់ ខ្ញុំបានព្យាយាមបញ្ឈប់ ការគិត អំពីរបៀប ដើម្បីសម្រេចគោលដៅរបស់ខ្ញុំ និង បានយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងខ្លាំង ចំពោះអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានចំណាយពេល ចេញទៅក្រៅ ដើម្បីគិតអំពីជីវិតរបស់ខ្ញុំ។
ហើយវា គឺ ជាការយល់ដឹង ដ៏ឈឺចាប់មួយ ដែលមិនត្រឹមតែខ្ញុំ មិនពេញចិត្តនឹងជីវិតរបស់ខ្ញុំទេ ខ្ញុំខកខានរឿងជាច្រេីន នៅក្នុងដំណេីរនេះ។
ខ្ញុំភ្លេចគោលដៅចុងក្រោយរបស់ខ្ញុំ
មនុស្សគ្រប់គ្នាចង់សប្បាយចិត្ត រួមទាំងខ្ញុំ។ គោលដៅចុងក្រោយរបស់ខ្ញុំ គឺ ត្រូវរីករាយ នឹងជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានពន្យារពេល សុភមង្គលរបស់ខ្ញុំ នៅពេលធ្វើការ ឆ្ពោះទៅរកគោលដៅ រយៈពេលខ្លីផ្សេងទៀត។
ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំទទួលបន្ទុកជីវិត និង សុភមង្គលរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែតាមពិត ខ្ញុំមិនមែនទេ។ ខ្ញុំអនុញ្ញាតិឱ្យ គោលដៅរយៈពេលខ្លី គ្រប់គ្រង់ជីវិតរបស់ខ្ញុំ។
ខ្ញុំបានញែកខ្លួនឯង ចេញពីមនុស្សជាទីស្រលាញ់របស់ខ្ញុំ
នៅក្នុងចក្ខុវិស័យនៃជីវិត ដ៏សប្បាយរីករាយរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំតែងតែនៅទីនោះជាមួយ គ្រួសាររបស់ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែការពិត គឺខ្ញុំមិនបានធ្វេីដូច្នេះទេ។
ជាការពិត ខ្ញុំបានធ្វើឱ្យពួកគេខកចិត្ត នៅពេលពួកគេ បង្ហាញការព្រួយបារម្ភចំពោះខ្ញុំ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេមិនយល់ ពីជម្រើសរបស់ខ្ញុំ។
ហេតុផលដែលខ្ញុំត្រូវការ ដើម្បីសម្រេចបានកាន់តែច្រើន គឺ នៅជាមួយពួកគេ នៅពេលដែលពួកគេ សប្បាយចិត្ត និង មានមោទនភាពចំពោះខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែនោះ មិនមែនជាអ្វី ដែលពួកគេចង់បាននោះទេ។ ពួកគេចង់បានខ្ញុំ មិនមែន អ្វីដែលខ្ញុំសម្រេចបាននោះទេ។
នៅពេលដែល ខ្ញុំសម្រេចបានអ្វីមួយ ពួកគេសប្បាយចិត្ត ដែលឃើញខ្ញុំសប្បាយចិត្ត មិនមែនអ្វីផ្សេងទេ។
ផ្នែកមួយនៃការសប្បាយរបស់ខ្ញុំ គឺមានជាមួយខ្ញុំរួចទៅហើយ តែខ្ញុំមិនបានមើលវាទេ។
ខ្ញុំឈឺចាប់ដោយសារ អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំផ្ទាល់
នៅពេលខ្ញុំជាប់រវល់ ប្រមាញតាមគំនិត នៃជីវិតដ៏ល្អឥតខ្ចោះរបស់ខ្ញុំ ដោយវាស់តម្លៃរបស់ខ្ញុំ ដោយសមិទ្ធផលរបស់ខ្ញុំ តែខ្ញុំមិនពេញចិត្ត ចំពោះខ្លួនឯងទេ។
នៅពេលដែល ខ្ញុំមិនបានបំពេញគោលដៅរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា មិនសក្តិសម ហើយខ្ញុំបានវាយខ្លួនឯង។
នៅពេលដែល ខ្ញុំសម្រេចបានអ្វីមួយ វាមិនមែនជា មោទនភាពដ៏អស្ចារ្យទេ។ ខ្ញុំថែមទាំងវាយខ្លួនឯង ដែលមិនខំប្រឹងប្រែង ដើម្បីទទួលអ្វីដែលធំជាងនេះ។
ខ្ញុំមានទំនាក់ទំនង ដ៏លំបាកជាមួយខ្លួនឯង។ ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំមិនល្អគ្រប់គ្រាន់ សម្រាប់ក្ដីស្រឡាញ់ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំ ឬ សម្រាប់នរណាម្នាក់ផ្សេងទៀតឡើយ។
វាជាការឈឺចាប់ ដែលថាអ្នកមិនត្រូវបានគេស្រឡាញ់។
ខ្ញុំបានបំផ្លាញសុខភាពរបស់ខ្ញុំ
ដោយសារតែ ខ្ញុំត្រូវបានកំណត់លើ ការសម្រេចគោលដៅរបស់ខ្ញុំ ជាជាងអ្វីៗផ្សេងទៀត ខ្ញុំបានព្រងើយកន្តើយ ពីរាងកាយរបស់ខ្ញុំ ពេលដែលវាត្រូវការសម្រាក។ ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំសមតែទទួលបានការសំរាក នៅពេលខ្ញុំមិនអាចធ្វើការងារបាន នៅពេលថាមពលរបស់ខ្ញុំអស់ហេីយ។
ប្រសិនបើ ខ្ញុំសម្រាកមុនពេល ថាមពលរបស់ខ្ញុំអស់ ខ្ញុំគិតថាខ្ញុំជាអ្នកចាញ់។ អ្នកចាញ់មិនអាចសម្រេចអ្វីបានទេ។
ការរៀនឱ្យមានសុភមង្គល ជាមួយជីវិតដ៏ឥតខ្ចោះរបស់ខ្ញុំ
យើងទាំងអស់គ្នា មាននិន្នាការក្នុងការ ប្រៀបធៀបខ្លួនយើងទៅនឹងអ្នកដទៃ។ ខ្ញុំធំឡើង ដោយជឿថាជីវិត គឺជាការប្រណាំងប្រជែង ហើយខ្ញុំបានព្យាយាមក្លាយជាសេះលឿនបំផុត។
ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គម បានធ្វើឱ្យកាន់តែអាក្រក់ទៅៗ។ យើងឃើញមនុស្សជោគជ័យផ្សេងទៀត ហើយយើងប្រាថ្នាចង់បាន សមិទ្ធផលរបស់ពួកគេ។
យើងគិតថា ប្រសិនបើយើងទទួលបាន ជោគជ័យដូចដែលពួកគេ ហើយសម្បូរបែបដូចពួកគេ មានទេពកោសល្យដូចពួកគេ យើងនឹងសប្បាយចិត្តដូចពួកគេដែរ។
ការពិត គឺ ថាយើងជាមនុស្សខុសគ្នា យើងមានគោលដៅ និង បំណងប្រាថ្នាខុសៗគ្នា ប៉ុន្តែទាំងនេះមិនមែន ជាកត្តាដែលកំណត់សុភមង្គលរបស់យើងទេ។
សុភមង្គលមិនមែនជា លទ្ធផលនៃកិច្ចប្រឹងប្រែង របស់យើងទេ។ វាមិនអាចត្រូវបាន វាស់ដោយស្នាដៃរបស់យើងទេ។
សុភមង្គល គឺ ជាទិសដៅដែលយើងបានជ្រើសរេីស និង វិធីដែលយើងរស់នៅ ក្នុងជីវិតរបស់យើង។ សម្រាប់អ្នកខ្លះ សុភមង្គល គឺ ត្រូវស្ដាប់សម្លេងម្តាយរបស់គេ តាមទូរស័ព្ទរៀងរាល់ថ្ងៃ។ វាក៏អាចស្តាប់ រឿងកំប្លែងទាំងអស់ ដែលកើតមាន ចំពោះក្មួយស្រីអាយុមួយឆ្នាំរបស់អ្នកដែរ។ ឬ មើលទៅក្នុង ភ្នែករបស់ស្វាមីរបស់អ្នក នៅពេលអ្នកចំណាយពេលជាមួយគាត់។
សុភមង្គលប្រហែលជា អាចត្រូវបានវាស់ដោយសំណើច។ សុភមង្គល គឺ ជាសេចក្តីស្រឡាញ់ និង ការស្រឡាញ់ខ្លួនឯង។ អ្នកនឹងដឹងថា តើ ជីវិតរបស់អ្នកពិតជា ស្រស់ស្អាតយ៉ាងណា។
នេះ គឺ ជារឿងមួយចំនួន ដែលខ្ញុំបានធ្វើ ដើម្បីរកសុភមង្គលរបស់ខ្ញុំ។
សមាធិ
សមាធិ អនុញ្ញាតអោយខ្ញុំ ដកដង្ហើមខ្ញុំយឺតៗ និង មើលជីវិតខ្ញុំដោយប្រើទស្សនៈផ្សេងគ្នា។
ខ្ញុំធ្លាប់គិតថា ខ្ញុំមិនអាចធ្វើសមាធិបានទេ ពីព្រោះខ្ញុំមិនអាចអង្គុយ ដោយមិនគិតពីអ្វីនោះទេ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមតូចមួយ ជាមួយប្រាំបីនាទីក្នុងមួយថ្ងៃ ហើយខ្ញុំបានភ្ញាក់ផ្អើលខ្លួនឯង។
ទីបំផុតខ្ញុំបានដឹងថា ការធ្វើសមាធិ មិនមែនអំពីការ សំអាត់គំនិតរបស់អ្នក និង មិនគិតពីអ្វីសោះនោះទេ៖ វា គឺ អំពីការទទួលស្គាល់ យ៉ាងពិតប្រាកដថា អ្នកជានរណា ហើយមិនអនុញ្ញាត ឱ្យគំនិតព្រៃរបស់អ្នក គ្រប់គ្រងអ្នក។
វាជួយខ្ញុំឱ្យស្គាល់ ហើយផ្ដាច់ចេញ ពីការគិតរបស់ខ្ញុំពីមុន ដើម្បីបោះបង់ចោល ភាពវឹកវរទាំងអស់ នៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ។
ផ្តោតនៅពេលនេះ
បន្ទាប់ពីខ្ញុំបាន ចាប់ផ្តើមការអនុវត្តសមាធិ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមទទួលយក ឱកាស ឱ្យបានពេញលេញ។ ដំបូងវាមិនងាយស្រួលទេ ព្រោះគំនិតរបស់ខ្ញុំ តែងតែវង្វេងផ្លូវ ហើយបង្កើតរឿងរ៉ាវ អំពីជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ ប៉ុន្ដែភ្លាមៗខ្ញុំ បានសម្របនឹងបច្ចុប្បន្ន ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមបង្ហាញខ្លួន ហើយរស់នៅយ៉ាងពិតប្រាកដនាបច្ចុប្បន្នភាព។
ខ្ញុំលែងព្យាយាម អានសៀវភៅ ខណៈពេលទទួលទានអាហារថ្ងៃត្រង់។ ខ្ញុំលែងគិត ពីការងាររបស់ខ្ញុំ នៅពេលចម្អិនអាហារ ឬ ងូតទឹក។ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំព្យាយាមភ្លក្សរសជាតិម្ហូប រាល់ពេល, ដើម្បីស្តាប់សម្លេងផ្សេងៗជាច្រើន ដែលខ្ញុំនៅក្នុងផ្ទះបាយ ហេីយមានអារម្មណ៍ថាកក់ក្តៅ មកលើរាងកាយរបស់ខ្ញុំ និង អនុញ្ញាតឱ្យវាលាងចេញទាំងអស់ នៃភាពតានតឹង និង ការថប់បារម្ភ។
មិនចាំបាច់និយាយទេ ឥឡូវនេះខ្ញុំដឹងពីជីវិតរបស់ខ្ញុំ គឺ ស្រស់ស្អាត និង ស្រស់បំព្រង។
ចាប់ផ្តើមសរសេរ កាសែតនៃការដឹងគុណ
ខ្ញុំបានបញ្ចប់ថ្ងៃរបស់ខ្ញុំ ដោយសរសេរកាសែតដឹងគុណមួយ។ វាមានអារម្មណ៍ឆ្កួតៗ នៅពេលដំបូង ប៉ុន្តែការសរសេរនូវអ្វី ដែលស្រស់ស្អាតទាំងអស់នេះ បានធ្វើអោយជីវិតខ្ញុំ កាន់តែប្រសើរឡើង ហើយធ្វើឱ្យខ្ញុំពេញចិត្ត ចំពោះពួកគេកាន់តែខ្លាំង។
មិនថាយើងព្យាយាម យ៉ាងណាក៏ដោយ យើងមិនអាចមានអារម្មណ៍វិជ្ជមាន គ្រប់ពេលវេលានោះទេ។ ពេលខ្លះជីវិត គឺ ឃោរឃៅ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ កាសែតនៃការដឹងគុណ ជួយខ្ញុំឱ្យបោះបង់ ភាពអវិជ្ជមាន និង ដឹងគុណចំពោះអ្វីដែលខ្ញុំមាន។
ការបង្ហាញដោយស្រឡាញ់ខ្លួនឯង
ខ្ញុំចាប់ផ្តើមថ្ងៃថ្មី ដោយប្រាប់ខ្លួនឯង ថាតើ ជីវិតដ៏ស្រស់ស្អាតមានរូបរាងបែបណា និង ថាតេី ខ្ញុំស្រលាញ់ខ្លួនឯងខ្លាំងប៉ុណ្ណា។ មុនពេលក្រោកពីគ្រែ ខ្ញុំញញឹមហើយប្រាប់ខ្លួនឯងញុំថា “អរគុណសម្រាប់ថ្ងៃដ៏អស្ចារ្យមួយផ្សេងទៀត ខ្ញុំស្រលាញ់អ្នក”។
នៅពេលខ្ញុំ ដាក់ជើងរបស់ខ្ញុំ នៅលើឥដ្ឋ ខ្ញុំសូមអរគុណខ្លួនឯង ហើយប្រាប់ខ្លួនឯងថា “ខ្ញុំស្រឡាញ់អ្នក” ម្តងទៀត។ ខ្ញុំធ្វេីបែបនេះ ហាសិបដងក្នុងមួយថ្ងៃ ហើយជាលទ្ធផល ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមជឿលើខ្លួនឯង។
វា គឺ ជាការបើកចំហរ និង ផ្លាស់ប្តូរជីវិត ដើម្បីមើលថា តើវាអស្ចារ្យយ៉ាងណា ដែលមានថ្ងៃមួយទៀតរស់នៅ, មានអារម្មណ៍ស្រឡាញ់ និង រីករាយនឹងជីវិត។
ថ្ងៃនេះប្រហែលជាមិនល្អឥតខ្ចោះទេ ប៉ុន្តែវាជាថ្ងៃល្អឥតខ្ចោះ ដើម្បីឱ្យមានអារម្មណ៍សប្បាយរីករាយ។ ~ Lori Deschene
សុភមង្គលមិនមែនជាអ្វី ដែលត្រូវធ្វើ នៅពេលអនាគតនោះទេ។ សុភមង្គល គឺ អាចរកបាននៅពេលនេះ នៅកន្លែងដែលអ្នកនៅ។ ពេលដែលយើង ឈប់ដើរតាមស្រមោល នៃសុភមង្គលយើងចាប់ផ្តើមទទួលស្គាល់ថា អ្វីៗទាំងអស់ដែលយើងត្រូវការ ដើម្បីសប្បាយរីករាយ បាននៅជាមួយយើងទាំងអស់គ្នា។
ខ្ញុំនៅតែកំណត់គោលដៅដើម្បីបន្ត ប៉ុន្តែខ្ញុំលែងរៀបចំជីវិតរបស់ខ្ញុំ នៅជុំវិញគោលដៅនោះទៀតទេ។ ខ្ញុំឈប់ប្រៀបធៀប ខ្លួនឯងជាមួយអ្នកដទៃ។ ខ្ញុំបានឈប់ព្យាយាមក្លាយជា មនុស្សម្នាក់ដែលខ្ញុំគិតថា ជាមនុស្សម្នាក់ដែលនឹងសប្បាយរីករាយថ្ងៃណាមួយ។ ហើយឥឡូវនេះ ខ្ញុំដឹងថាអ្វីដែល ពិតជាសំខាន់ចំពោះខ្ញុំ។
ខ្ញុំអនុញ្ញាតឱ្យចិត្តរបស់ខ្ញុំ ប្រាប់ខ្ញុំថាខ្ញុំជានរណា។ ខ្ញុំមើលឃើញ, ឮ, ក្លិន និង រសជាតិ ដែលខ្ញុំមិនដែលមានពីមុនមក។
ខ្ញុំរីករាយនឹងពេលវេលាដ៏ល្អ ដែលខ្ញុំមាន ជាមួយស្វាមីខ្ញុំ ខ្ញុំចូលចិត្ត ទូរស័ព្ទទៅម៉ាក់របស់ខ្ញុំរាល់យប់ ដើម្បីស្តាប់សម្លេងរបស់គាត់។
ទោះបីជាជីវិត មានចុះ មានឡើងក៏ដោយ។ ឥឡូវនេះខ្ញុំដឹងថា អារម្មណ៍ទាំងអស់ គឺមានពណ៌ផ្សេងគ្នា នៅក្នុងរូបភាពដែលខ្ញុំ មានសុភមង្គលជារៀងរហូត។
ហើយខ្ញុំដឹងថា ជីវិតរបស់ខ្ញុំ មិនល្អឥតខ្ចោះទេ តែថ្ងៃនេះ គឺជាពេលដ៏ល្អឥតខ្ចោះ ដើម្បីឱ្យមានអារម្មណ៍សប្បាយរីករាយ។
ប្រភព: tinybuddha
ព័ត៌មានថ្មីៗ
