គ្រូពេទ្យផ្នែកកុមារចែករំលែកព័ត៌មានមួយជំនួយដែលអ្នកអាចប្រើដើម្បីដាក់វិន័យកូនអ្នកតាមអាយុរបស់ពួកគេ!
ការដាក់វិន័យកុមារមិនមែននិយាយអំពីការដាក់ទណ្ឌកម្មពួកគេទេគឺនិយាយអំពីការកែលម្អឥរិយាបទរបស់ពួកគេ។ មានតែពេលនោះទេដែលពួកគេអាចធំឡើងក្លាយជាមនុស្សយល់ដឹងពីចិត្តសាស្ត្រនិងសង្គម។ ប៉ុន្តែវិធីសាស្រ្តសម្រាប់បង្រៀនវិន័យដល់ក្មេងអាយុ ២ ឆ្នាំនឹងមិនធ្វើដូចក្មេងអាយុ ១០ ឆ្នាំទេ។ ឪពុកម្តាយជាច្រើនអាចត្រូវបានល្បួងឱ្យកូនងាកទៅរកការដាក់ទណ្ឌកម្មជាមធ្យោបាយដោះស្រាយសម្រាប់មនុស្សគ្រប់វ័យ ប៉ុន្តែមានវិធីសាស្រ្តសាមញ្ញនិងមានប្រសិទ្ធភាពជាងនេះទៀតដែលត្រូវបានណែនាំដោយគ្រូពេទ្យផ្នែកកុមារដើម្បីបង្រៀនកុមារឱ្យមានវិន័យល្អៗ។
គេហទំព័រ៖ kalib9 បានសង្ខេបនូវជំហានមួយចំនួនសម្រាប់អ្នកដើម្បីដាក់វិន័យដល់កូន ៗ របស់អ្នកស្របតាមអាយុរបស់ពួកគេ។
១. ចំពោះកូនៗអាយុពី ១ឆ្នាំទៅ២ឆ្នាំ
ក្មេងអាយុពី ១ ឆ្នាំទៅ ២ ឆ្នាំស្ថិតក្នុងដំណាក់កាលមួយដែលគេស្គាល់ថាជាដំណាក់កាលដំបូងនៃកុមារទើបនឹងចេះដើរតេះតះ។ ពួកគេចូលចិត្តស្វែងយល់អ្វីៗពីពិភពលោករបស់ពួកគេដូច្នេះសូមកុំបញ្ឈប់នូវអ្វីដែលគេកំពុងធ្វើ នឹងត្រូវតាមដានពួកគេ។ ត្រូវប្រាកដថាមិនទុកកូនចោលតែម្នាក់ឯងនិងត្រួតពិនិត្យពួកគេមិនត្រូវឱ្យពួកគេធ្វើបាបខ្លួនឯងនិងអ្នកដទៃ។
អ្វីដែលត្រូវជៀសវាង៖
មិនត្រូវដើរចោល, កូនតូចចេះដើរតេះតះគឺងាយនឹងដួលបំផុត។
ស្រែកខ្លាំងៗ, មិនគួរមានអារម្មណ៍ថាមិនត្រូវការពួកគេ។
ការហាមឃាត់និងការពន្យល់វែងឆ្ងាយ, ភាសារបស់ពួកគេមានការអភិវឌ្ឍយឺតណាស់, ហើយពួកគេមិនទាន់ដល់អាយុគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីដឹងពីរបៀបបកស្រាយចំពោះពួកគេទេ។
អ្វីដែលព្យាយាមធ្វើ៖
ការផ្លាស់ប្តូរកូនតូចពីប្រភពនៃគ្រោះថ្នាក់ទោះបីវាជាសកម្មភាពឬវត្ថុក៏ដោយហើយមិនគួរប្រើពាក្យថា“ ទេ។ ” អ្នកអាចអមពាក្យផ្សេងជាមួយវាដោយការពន្យល់អោយច្បាស់លាស់ដូចជា“ ទេវាក្តៅ” ។
បង្វែរការសកម្មភាពរបស់កុមាររឺវត្ថុទៅកន្លែងផ្សេង។
រឺអាចរករបស់សំរាប់ក្មេងលេងជំនួស។
នៅជិតកុមារ, ដើម្បីធ្វើឱ្យពួកគេមានអារម្មណ៍ថាយើងមិនស្រឡាញ់រឺមិនការពារពួកគេនិងដើម្បីជៀសវាងពីគ្រោះថ្នាក់ដែលពួកគេបានធ្វើ។
២. ចំពោះកូនៗអាយុពី ២ឆ្នាំទៅ៣ឆ្នាំ
ក្មេងដែលចេះដើរតេះតះយឺត ៗ នោះគឺកុមារអាយុពី ២ ទៅ ៣ ឆ្នាំ ពួកគេចង់ធ្វើអ្វីៗដើម្បីទទួលបានភាពជោគជ័យនិងការអះអាងខ្លួនឯងពេលដែលធ្វើអ្វីមួយត្រូវតែបានដូចបណង។ ដូច្នេះនាំឱ្យមានការស្រែកថ្ងូរ រឺយំ យ៉ាងខ្លាំងពេលមានការខកចិត្តរបស់ពួកគេ។
អ្វីដែលត្រូវជៀសវាង៖
រឿងដែលហាមឃាត់
ការមិនអើពើនឹងកុមារ, សន្មតថាពួកគេគ្មានអ្នកគ្របគ្រងហើយចង់ធ្វើអ្វីក៏បាន។ មិនត្រូវធ្វើដូចគ្មានរឿងអ្វីកើតឡើងទេ។
បានតែនិយាយ
អ្វីដែលព្យាយាមធ្វើ៖
កុំទុកពួកគេចោល។ ត្រូវលួងលោមមិនត្រូវប្រើកំហឹងនិងការប្រឆាំងឡើយ។ ព្យាយាមពន្យល់ហើយអ្នកកុំបង្ហាញការមិនសប្បាយចិត្តទៅលើគាត់។
ត្រូវយកក្មេងចេញពីកន្លែងកើតហេតុ។
ធ្វើឱ្យពួកគេស្ងប់ចិត្តដោយកាន់អង្អែលពួកគេដូច្នេះយើងអាចទាញខ្លួនពួកគេមកបាន, ហើយសួរថាហេតុអ្វីពួកគេធ្វើដូច្នេះ? ប្រហែលជាពួកគេខ្លាច, ធុញថប់ឬអស់កម្លាំងក៏ថាបាន។
ពន្យល់ដោយស្ងប់ស្ងាត់និងច្បាស់លាស់។ បន្ទាប់មកលួងលោមពួកគេនិងផ្តល់ឧទាហរណ៍ដល់ពួកគេអោយសមរម្យ។
៣. ចំពោះកូនៗអាយុពី ៣ឆ្នាំទៅ៥ឆ្នាំ
សូមចុចលើរូបភាពដើម្បីពង្រីករូបភាព
កុមារដល់អាយុដែលពួកគេត្រូវចូលសាលាមត្តេយ្យរឺត្រូវអោយចេះទទួលស្គាល់ការពិតនិងធ្វើអ្វីអោយមានដែនកំណត់, ប៉ុន្តែនៅតែត្រូវការជំនួយពីយើងដើម្បីប្តល់វិន័យក្នុងគ្រួសារនិងបង្កើតការវិនិច្ឆ័យរកខុសត្រូវ។
អ្វីដែលត្រូវជៀសវាង៖
ការបង្រៀននិងការនិយាយត្អូយត្អែរយូរធ្វើអោយពួកគេមិនអាចទទួលយកបានទេហើយថែមទាំងអាចផ្តល់ផលអាក្រក់ទៀតផង។
ការគំរាមកំហែងកុមារ។ បង្រៀនពួកគេដោយមិនមានច្បាប់ទំលាប់អ្វីទាំងអស់។
អ្វីដែលព្យាយាមធ្វើ៖
បង្កើតនិងអនុវត្តច្បាប់អោយបានជាប់លាប់។ ឥឡូវពួកគេអាចយល់ហើយពួកគេអាចធ្វើតាមបានហើយ។
ផ្តល់ឱ្យកុមារនូវទិសដៅល្អៗដើម្បីបង្ហាញអោយពួកគេដឹងពីអាកប្បកិរិយាដែលសមរម្យ។
ការផ្តល់ពេលអោយពួកគេប្រសិនបើក្មេងនោះមិនអាចគ្រប់គ្រងបាន។ ចំនួននាទីដែលផ្តល់អោយគួរដូចគ្នានឹងអាយុរបស់កុមារដែលមានរយៈពេលអតិបរមា ៥ នាទី។
អប់រំពួកគេដោយយមានហេតុផល ការប្រព្រឹត្ដអាក្រក់របស់ពួកគេនឹងជះឥទ្ធិពលដល់ពួកគេវិញ។
ទប់ស្កាត់អាកប្បកិរិយាដែលមិនល្អ។ លើកទឹកចិត្តក្មេងៗព្រោះវ័យនេះជាវ័យដែលពួកគេចូលចិត្តទទួលបានការសរសើរពីអ្នកដទៃ។
៤. ចំពោះកូនៗអាយុពី ៦ឆ្នាំទៅ១២ឆ្នាំ
នៅក្នុងរយៈពេលនេះចាប់ផ្តើមពីអាយុ ៦ ឆ្នាំកុមារនឹងទទួលបានភាពម្ចាស់ការកាន់តែច្រើនឡើងដែលពួកគេចង់បញ្ជាក់នៅចំពោះមុខឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេហើយចាប់ផ្តើមមានជម្លោះ។ ឥឡូវនេះពួកគេអាចជ្រើសរើសមិត្តភក្តិនិងសិទ្ធសំរេចរបស់ពួកគេបាន ប៉ុន្តែឪពុកម្តាយនៅតែគ្រប់គ្រងការសម្រេចចិត្តសំខាន់ៗរបស់ពួកគេព្រោះកុមារអាយុពី ៦ ទៅ ១២ ឆ្នាំ, ការសម្រេចចិត្តមិនបានហ្មត់ចត់ដូចមនុស្សពេញវ័យទេ។
អ្វីដែលត្រូវជៀសវាង៖
ការដាក់ទណ្ឌកម្មមិនសមហេតុផលចំពោះអាកប្បកិរិយាអាក្រក់។ មិនត្រូវមានការឃុំខ្លួន។
កុំធ្វើឱ្យអាម៉ាស់មុខនិងអាកប្បកិរិយាដែលមិនអាចទទួលយកបាននៅចំពោះមុខមនុស្សដទៃទៀត។ ពួកគេត្រូវការគំរូគំរូល្អនិងការអប់រុំល្អ។
ពិភាក្សាអំពីឧប្បត្តិហេតុនេះជាមួយកុមារខណៈពេលដែលព្យាយាមដាក់វិន័យពួកគេ។
អ្វីដែលព្យាយាមធ្វើ៖
ជជែកគ្នារកហេតុផល។
ផ្លល់ឥរិយាបថសមដែលស្របតាមអាយុរបស់ពួកគេ។ មិនគួរក្មេងស្រីអាយុ ៦ ឆ្នាំអង្គុយបក់ជើងពេលនាងទើបតែមានអាយុ ៦។
បង្កើតនិងអនុវត្តតាមវិន័យក្នុងផ្ទះជានិច្ច។ នេះនឹងបញ្ជាក់ពីសិទ្ធិអំណាចរបស់អ្នក។
ដកចេញដូចជាប្រដាប់ប្រដាក្មេងលេងរឺញាំស្ករគ្រាប់។
មិនឱ្យមានឥរិយាបទអាក្រក់ប៉ះពាល់ដល់ពួកគេ។
៥. ចំពោះកូនៗអាយុពី ១៣ឆ្នាំទៅ១៨ឆ្នាំ
មនុស្សវ័យជំទង់ត្រូវបានគេស្គាល់ថាចេះប្រឆាំងនិងច្បាប់របស់ឪពុកម្តាយ។ ពួកគេកំពុងព្យាយាមស្វែងរកមនសិការផ្ទាល់ខ្លួននិងអះអាងពីភាពផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ ដូច្នេះពួកគេមានការឃ្លាតឆ្ងាយពីឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេបន្តិចហើយ ដោយមិនសូវស្តាប់ការនិយាយពីឪពុកម្តាយ។ ដូច្នេះជម្លោះក៏បានចាប់ផ្តើម។
អ្វីដែលត្រូវជៀសវាង៖
ការបដិសេធចំពោះក្មេងជំទង់ជាពិសេសនៅចំពោះមុខមនុស្សប្លែកមុខនិងមិត្តភក្តិរបស់ពួកគេ។
ការបង្រៀន, នឹងបង្ខំនូវអ្វីដែលអ្នកចង់បាន។
ខ្ញុំបានប្រាប់ ហើយត្រូវតែធ្វើតាម។
អ្វីដែលព្យាយាមធ្វើ៖
កំណត់វិន័យស្របតាមអាយុរបស់ពួកគេដោយតាមរបៀប នឹងមិនរើសអើង។ វាចាំបាច់ណាស់ដែលអ្នកត្រូវគោរពតាមពួកគេ។
អនុញ្ញាតឱ្យមានផលវិបាកនៃអាកប្បកិរិយាមិនត្រឹមត្រូវរបស់ពួកគេដែលកើតឡើង។ ចេះប្រឈរមុខនឹងកំហុស។ ប្រសិនបើពួកគេទាត់បាល់ធ្វើអោយបែកកញ្ចក់បង្អួចត្រូវឱ្យពួកគេបង់ប្រាក់ឧបត្ថម្ភរបស់ពួកគេ។
ចរចាអំពីប្រធានបទស្រាល ៗ ជាមួយក្មេងជំទង់។ ផ្តល់ឱ្យពួកគេនូវអារម្មណ៍ឯករាជ្យនិងជាផ្នែកមួយនៃការសម្រេចចិត្ត។
ស្នាក់នៅដោយស្រួលទាក់ទង។ ក្មេងជំទង់ជាច្រើនស្វែងរកនិងចង់បានការណែនាំនិងការយល់ព្រមពីឪពុកម្តាយដើម្បីដឹកនាំការប្រព្រឹត្ដរបស់ពួកគេ។
តើអ្នកដឹងអំពីវិធីសាស្រ្តផ្សេងទៀតដែលមិនមាននៅក្នុងអត្ថបទនេះទេ? តើអាយុមួយណាដែលអ្នកគិតថាពិបាកបំផុតសម្រាប់បង្រៀន?
តើអាចប្រាប់ពួកយើងពីគំនិតរបស់អ្នក នៅកន្លែងមតិយោបល់ខាងក្រោមបានទេ?
ប្រែសម្រួលដោយ៖ Sokheng
ប្រភពដើម ៖ Bright side
Recent News
